- ایوبی، ححجت الله (1379). پیدایش و پایایی احزاب سیاسی غرب .تهران، ایران : نشر سروش.
- بشیریه، حسین (1374) دولت عقل ،تهران، نشرعلم نوین، شناسنامه احزاب و تشکلهای جمهوری اسلامی ایران.(1377)، اداره کل سیاسی کشور، دبیرخانه کمسیون ماده 10 احزاب، تهران، ایران : انتشارات کمیل، چاپ اول،
- ایمان، محمدتقی (1392)، ارزیابی پارادایمی برنامه توسعه جمهوری اسلامی، ایران، تهران :نشر حوزه و دانشگاه.
- میرمحمد، داود (1380) «رهیافت نظری تحلیل رقابت سیاسی و وفاق اجتماعی در ایران».مجله مطالعات ملی.3(9).99-72.
- غیاسی، محمد (1395)، «توسعه سیاسی و جامعه شناسی سیاسی در بستر تحولات اجتماعی» مجله پژوهش ملل، 2(14).20-35.
- نقیب زاده، احمد، سلیمانی، غلامعلی (1388)، «نوسازی سیاسی و شکلگیری احزاب در جمهوری اسلامی ایران». مجله سیاست.14(12)، 347- 368.
- شادلو، عباس (1396).مبانی نظری احزاب سیاسی، تهران.ایران:نشر وزرا .
- معینی پور، مسعود (1388)، «بررسی تطبیقی الگوی توسعه سیاسی هانتینگتون با الگوی رشد سیاسی در جامعه مهدوی»، مجله مشرق موعود، 3(12)، 79-106.
- مرتضویان، سید علی .(1395).« مشارکت سیاسی و نهاد مندی احزاب تودهگرا در کشورهای جهان سوم»، مطالعات روابط بین ملل، 9(36)، 139- 164.
- قلجی، حمید (1393)، «بازشناسی ناکارآمدی احزاب سیاسی در ایران بر اساس نظریه زمینهای»، رهیافت انقلاب اسلامی ،8(29)، 43- 66.
- Bartolini, Stefano. & Mair, Peter. (2001). Challenges to contemporary political parties. Political parties and democracy, 327.
- Forman, Jane. & Damschroder, Laura. (2007). Qualitative content analysis. In Empirical methods for bioethics. pp. 39-62.
- Ockey, James. (2003). Change and continuity in the Thai political party system. Asian Survey, 43(4), 663-680.
- Benoit, Kenneth. & Laver, Michael. (2007). Estimating party policy positions: Comparing expert surveys and hand-coded content analysis. Electoral Studies, 26(1), 90-107.
- Bourdieu Pierre. (1991) Language and Symbolic Power, Cambridge: Harvard University Press.
- Bouredieu Pierre. (1996) The State Nobility. Elite Schools in the Field of Power, Cambridge: Polity Press.
- Diamond, Larry. & Gunther, Richard. (Eds). (2001). Political parties and democracy. JHU Press.
- Charlot, Jean. (1971). Le phénomène gaulliste. Allen & Unwin Australia p 63-65.
- Duverger, Maurice. (1965). Institutions politiques. Presses Universiteires de France.p608.
- Duverger, Maurice. & Stevenson, J. (1955). Droit constitutionnel et institutions politiques (p. 67). Presses universitaires de France.
- Eldersveld, Samuel. J. (1964). Political parties: A behavioral analysis.p613.
- Farrell, David. M. & Webb, Paul. (2000). Political parties as campaign organizations. Parties without partisans: Political change in advanced industrial democracies, 102-128.
- Horowitz, Donald. L. (2001). Ethnic groups in conflict, updated edition with a new preface. Univ of California Press.pp294.
- Ignazi, Piero. (1996). The crisis of parties and the rise of new political parties. Party Politics, 2(4), 549-566.
- Lawson, Kay. & Merkl, P. H. (Eds). (2014). When parties fail: emerging alternative organizations. Princeton University Press.
- Park, Junpyo. (2018). Changes in political party systems arising from conflict and transfer among political parties. Chaos: An Interdisciplinary Journal of Nonlinear Science, 28(6), 061105.
- Ringel, Leopold. (2018). Unpacking the Transparency-Secrecy Nexus: Frontstage and backstage behaviour in a political party. Organization Studies, 0170840618759817.
- Rokkan, Stein. (2009). Citizens, elections, parties: Approaches to the comparative study of the processes of development. ECPR Press.p470.